شهادت امام هادی (ع)؛ مظلومیت پیشوای هدایت در عصر اختناق

امام علی بن محمد الهادی (ع)، دهمین پیشوای شیعیان، در یکی از سخت‌ترین و خفقان‌آورترین دوره‌های تاریخ اسلام می‌زیست؛ دورانی که حکومت عباسی با ترس از نفوذ معنوی ائمه اطهار (ع)، آنان را تحت شدیدترین فشارها، محدودیت‌ها و مراقبت‌ها قرار می‌داد.

امام هادی (ع) در سال ۲۱۲ هجری قمری در مدینه متولد شد و در سنین جوانی، پس از شهادت پدر بزرگوارشان امام جواد (ع)، به مقام امامت رسید.

بخش مهمی از دوران امامت ایشان با حکومت خلفای عباسی، به‌ویژه متوکل عباسی، هم‌زمان بود؛ حاکمانی که دشمنی آشکاری با اهل‌بیت (ع) داشتند و با هدف تضعیف جایگاه امام، ایشان را از مدینه به سامرا تبعید کردند.

با وجود فضای سنگین امنیتی، امام هادی (ع) با شیوه‌ای حکیمانه، شبکه ارتباطی خود با شیعیان را حفظ کرد و از طریق نمایندگان مورد اعتماد، به هدایت فکری و اعتقادی جامعه اسلامی پرداخت.

تبیین معارف ناب تشیع، مقابله با انحرافات عقیدتی، تقویت روحیه مقاومت و حفظ هویت دینی شیعیان، از مهم‌ترین نقش‌های آن حضرت در این دوره دشوار بود.

سرانجام، این امام همام در سال ۲۵۴ هجری قمری، به‌دست حکومت عباسی و بر اثر مسمومیت، به شهادت رسید و پیکر مطهرشان در شهر سامرا به خاک سپرده شد؛ مکانی که امروزه حرم نورانی امام هادی (ع) و امام حسن عسکری (ع) مأمن دل‌های عاشقان اهل‌بیت (ع) است.

شهادت امام هادی (ع) یادآور مظلومیت همیشگی اهل‌بیت پیامبر (ص) و نمادی از ایستادگی در برابر ظلم، انحراف و استبداد است. سیره و آموزه‌های آن حضرت، همچنان چراغ راهی برای امت اسلامی در مسیر حق‌طلبی، بصیرت و وفاداری به ارزش‌های الهی به‌شمار می‌رود. 

قالَ الإمامُ الهادى علیه السلام: مَنْ اَطاعَ الخالِقَ لَمْ یُبالِ سَخَطَ المَخْلُوقینَ وَمَنْ اَسْخَطَ الخالِقَ فَلْیَیْقَنْ اَنْ یَحِّلَ بِهِ سَخَطُ المَخْلُوقینَ .